Wojny światowe 20 wieku, rozwój przemysłu, pojawienie się samochodu, duże migracje ludzi ze wsi do miast. Miało ogromy wpływ na obniżenie się standardu życia w mieście. Miasto zaczynało być ciasne. Stanowiło to ogromy problem ówczesnych miast. To było główną przyczyną rewolucji jaka nastąpiła w myśleniu o mieście i jej konstrukcji i zerwaniu z gęstą siatką na rzecz otwartych wręcz parkowych rozwiązań z ludno porozrzucanymi blokami . I mimo czasem błędnych założeń głownie w skali człowieka i relacji miedzy ludźmi. To musiało się wydarzyć, żebyśmy mogli z urbanistyką miejską pójść dalej
Miasto ogród (Ebenezera Howarda )
koncepcja miasta satelickiego lub oddalonego od centrum miasta osiedla charakteryzującego się niską, luźną zabudową, a przede wszystkim znacznym udziałem terenów zielonych (ogrodów, skwerów, parków) w ogólnej powierzchni miasta. Pojawiła się w odpowiedzi na problem przeludnienia miast.
Przeznaczone
było dla 32 tysięcy mieszkańców. Jednostka została oparta na planie koła
podzielonego głównymi ulicami na sześć jednakowych części. Poszczególne strefy
miały przypisane funkcje, na przykład usługowe, mieszkaniowe, rekreacyjne.
Całość była skupiona wokół centralnego parku o średnicy około 900 m, w którym
znajdowały się budynki publiczne i otoczona wieńcem terenów rolniczych. Według
założeń na jednego mieszkańca przypadało 35 m² zieleni publicznej, a na jeden
dom 200 m². Na wąskim pasku terenu, który otaczał dzielnice mieszkaniowe,
usytuowane miały być zakłady przemysłowe i magazyny. Odzwierciedlało to
sprzeciw wobec sypialnianego charakteru przedmieść.
Ponieważ
miasto miało być założone na terenach rolniczych, koszt utrzymania i ceny
mieszkań były niskie. Zgodnie z ideą powstanie modelowego zespołu miast miało
powodować samoczynne powstawanie nowych. Gdyby zostały połączone szybką
komunikacją, skupione byłyby wokół większego miasta centralnego.
Ville Contemporaine (miasto współczesne),
Centralnym punktem tego planu była grupa
sześćdziesięciopiętrowych drapaczy chmur w kształcie krzyża zbudowanych na
stalowych ramach i otoczonych szklanymi ścianami osłonowymi. W wieżowcach
mieściły się zarówno biura, jak i mieszkania najbogatszych mieszkańców . Te
drapacze chmur zostały ustawione w dużych, prostokątnych, przypominających
parki terenach zielonych.
W centrum planowanego miasta znajdował się węzeł
komunikacyjny, w którym mieściły się zajezdnie dla autobusów i pociągów oraz
skrzyżowania autostrad, a na górze lotnisko. Le Corbusier oddzielił ciągi
komunikacyjne dla pieszych od jezdni i gloryfikował użycie samochodu jako
środka transportu. Gdy wyprowadzano się z centralnych drapaczy chmur,
mniejsze, wielopiętrowe, zygzakowate bloki ustawione w zielonej przestrzeni i
daleko od ulicy mieściły proletariackich robotników.